Valle Vinales
Blijf op de hoogte en volg Melanie
12 Augustus 2013 | Cuba, Viñales
Dag 3. Op naar Valle Vineales
Vanmorgen de spullen ingepakt en nog snel ontbeten bij Casa Obrapia en om 9.30 sharp stond onze vriend Humberto met z’n taxi alweer voor de deur om ons naar de luchthaven te brengen voor onze rental car.
Nu konden we ook eens bij daglicht zien hoe de rest van Havana eruit zag. Om dat in een paar o te omschrijven is nog best lastig. Het straatbeeld lijkt een beetje een zooitje en toont soms ietwat chaotisch, de huizen zijn oud, maar wel voorzien van allerlei vrolijke tinten. De auto’s zijn oud ouder oudst en roken soms echt als een idioot. Overal onderweg is reuring op straat maar wat die mensen nou allemaal exact doen….??
Eenmaal bij de luchthaven aangekomen kregen we nog wat instructies van Humberto hoe we het beste naar de snelweg konden, richting Pinar del Rio met als eindbestemming Valle Vineales. Het ANWB boekje beschreef als aanrader een landelijke route ipv de Autopista. Humberto verzekerde ons toch voor de autopista te kiezen. Bij de rental moesten we eerst wel een half uur wachten op een paar hollanders die hun zaken niet voor elkaar hadden. Toen wij eenmaal aan de beurt waren ging alles vrij vlot en al snel bleek dat we een grotere auto toegewezen kregen dan we eigenlijk hadden gehuurd. Perfect dus. Na de auto grondig op schade te hebben gecontroleerd, of beter gezegd op plekken die geen schade hadden, want die waren schaars, konden we de spullen inladen en op pad gaan.
De rijstijl op cuba is een beetje een kruising tussen Amerikaans en die van Curacao. Wel rustig en beheerst, maar wel met handgebaren, af en toe een toeter en soms een onverwachte uitwijk manoeuvre voor een gat in de weg of paard en wagen. De autopista was op een enkel gat na echt een perfect stuk weg en 100 rijden was geen probleem. Overal, metname bij de viaduct staan mensen te liften, maar Humberto heeft ons echt met klem op het hart gedrukt nooit iemand mee te nemen. Na een kilometer of 30 konden we van de Autopista af, en de ANWB route gaan volgen. Dat leek o
Ons wel een avontuur en ook op de kaart leek het een vrij fatsoenlijke weg, dus dat hebben we toch maar gedaan.
Het begin was nog wel ok en al vrij snel kwamen we in Mariel, een klein dorpje. Vervolgens door Que hacha en toen een behoorlijke rit door het platteland naar Cabanas. Het was twijfelachtig of we het wel of niet gingen halen met de benzine en tot de volgende pomp, dus dat bezorgde mij persoonlijk al iets van spanning. Ineens in de middle of nowwhere kwamen we een pomp tegen, dus dat was een aangename verrassing. Echter hadden ze geen Gasolina Special, maar alleen de Regular, de soort die wij niet moesten tanken. Onze tank was nog halfvol dus ik heb de gok gewaagd om het 10 liter regular bij te gooien. Even voor de record, regular is te vergelijken met super (89 octaan) en special is vergelijkbaar aan Euro, met 94 octaan.
Na het tanken zat ik een stuk rustiger, maar dat zou gaandeweg snel veranderen. Er kwam maar geen eind aan de weg, welke aldoor slechter werd. Na een flinke tijd kwamen we in Cabanas. Ik denk dat we toen al zo’n 1, 5 uur van de snelweg waren en slechts iets van 50km hadden gereden. In Cabanas moesten we een aantal keren de weg vragen richting Bahia Honda, en werden we door vriendelijke mensen in het ratelend Spaans geholpen… erg fijn als je er geen zak van verstaat.
Toen de weg naar Bahia Honda, het ging inmiddels regenen en in de verte flink omweren. Onderweg kwam je regelmatig staf oude tractoren tegen, paard en wagen en soms moest je flink in de ankers voor een kudde geiten of een diep gat in de weg. In Bahia Honda wilde we onze groeiende nachtmerrie beëindigen door niet verder de ANWB route te volgen, maar weer terug richting de autopista te gaan. De sfeer in Bahia Honda was verre van goed en een aantal keer werden we totaal genegeerd als we de weg vroegen. Uiteindelijk toch op de goed weg terug richting snelweg geraakt.
Deze weg leidde ons dwars door een bergkam met toppen van rond de 500 meter. De weg was echt slechter dan slecht, soms niet eens meer verhard en echt gaten van wel 30cm diep. Echt opletten geblazen dus!! Onze stemming was zwaar mineur en doordat we ook geen zenders meer konden ontvangen was het grotendeels stil in de auto.
Op een zeker moment kwam we bij een splitsing, dus wat nu…. Er stonden wat heren en een dame, dus we konden de weg vragen, maar we wisten ook wel zeker dat ze mee wilden rijden als we zouden stoppen. Toch maar gestopt en de weg gevraagd, een jongen leek ons eerlijk de weg te wijzen en dat was net de kant waar hij en z’n maten niet heen moesten. Direct leek hij te worden gecorrigeerd, want als hij ons natuurlijk de andere kant op zou sturen konden ze meerijden, maar niet heus natuurlijk. Toch maar op het gevoel af gegaan en niet veel later kwamen we in Soroa een plaats waar we later nog verblijven. In Soroa vonden we een perfect restaurant waar we heerlijk hebben genoten van een wel verdiende lunch. Even voor het idee, we waren al zo’n 4 uur onderweg en hadden inmiddels zo’n 100 km gereden……
Tijdens de lunch hadden we gezelschap van een 3 tal leuke katten. Mel was natuurlijk helemaal in haar element en de katten kregen voor hun doen een vip treatment met stukjes kip. Na de lunch, die de stemming flink op had gebeurd zijn we nog bij de waterval gaan kijken. Het was even een stukje wandelen, maar dat was het ook dubbel en dwars waard… echt prachtig daar.
Vervolgens onze weg vervolgd en uiteindelijk kwamen we vrij snel weer bij de autopista en een tankstation. Hier hadden gelukkig wel Special, dus ik konden hem even lekker volgooien en het aandeel regular laten dalen. Het tanken gaat daar ook echt op z’n Carabisch. De klant voor je staat uitgebreid bij te praten met de pompbediende. Toen hij eindelijk naar binnen ging, ging hij daar nog even staan praten bij de kassa en nog op het gemak een broodje scoren. Ik bleef bij de auto wachten en Mel was al direct bij aankomst uit de auto gestapt om een paar schattige puppies te gaan aaien. Na het tanken ben ik ook even bij het gezelschap gaan zitten en het waren echt schatjes…. Je zou ze zo inladen en mee naar holland nemen. De puppies waren nog heel klein en onhandig, ook hadden ze verf op hun koppies want ze hadden de banken geverfd De moederhond heb ik verblijd met een eierkoek.
Toen onze weg vervolgd via de Autopista, heerlijk weer 100 rijden…..
na ongeveer 30 min rijden moesten we eraf richting onze eindbestemming. De weg naar Vineales was perfect en had op het einde een mooi stukje door de bergen. Vlak voor Vineales kwamen we het infocenter van het gebied tegen. Hier even gestopt om alvast wat info in te winnen, en ook maar meteen een paardrijtocht geboekt voor de volgende ochtend.
Na 2 kilometer kwamen we bij Casa La Isleno waar we hartelijk werden ontvangen door de gast vrouw. Na een kleine rondleiding hebben we onze spullen uitgepakt en zijn we gaan chillen op de veranda. De gastvrouw zou die avond een grote groep te eten krijgen en wij konden ook m ooi mee eten. Iets later bleek het uitgerekend een reisgezelschap van hollanders te zijn. Wij hielden ons koest en speelden lekker incognito ons potje rummikub. Gelukkig hadden ze nog een tafeltje aan de andere kant van de tuin zodat wij rustig en uit het zicht van de hollanders konden eten. Het eten was echt super en veel te veel. Mel dronk een Pino Colada en ik m’n Cuba Libre (rum cola). Deze waren beide van zwaar kaliber en dus lieten we het bij één en gingen we mooi op tijd naar bed, want morgen moeten we immers om 8.30 te paard zijn.
Vanmorgen de spullen ingepakt en nog snel ontbeten bij Casa Obrapia en om 9.30 sharp stond onze vriend Humberto met z’n taxi alweer voor de deur om ons naar de luchthaven te brengen voor onze rental car.
Nu konden we ook eens bij daglicht zien hoe de rest van Havana eruit zag. Om dat in een paar o te omschrijven is nog best lastig. Het straatbeeld lijkt een beetje een zooitje en toont soms ietwat chaotisch, de huizen zijn oud, maar wel voorzien van allerlei vrolijke tinten. De auto’s zijn oud ouder oudst en roken soms echt als een idioot. Overal onderweg is reuring op straat maar wat die mensen nou allemaal exact doen….??
Eenmaal bij de luchthaven aangekomen kregen we nog wat instructies van Humberto hoe we het beste naar de snelweg konden, richting Pinar del Rio met als eindbestemming Valle Vineales. Het ANWB boekje beschreef als aanrader een landelijke route ipv de Autopista. Humberto verzekerde ons toch voor de autopista te kiezen. Bij de rental moesten we eerst wel een half uur wachten op een paar hollanders die hun zaken niet voor elkaar hadden. Toen wij eenmaal aan de beurt waren ging alles vrij vlot en al snel bleek dat we een grotere auto toegewezen kregen dan we eigenlijk hadden gehuurd. Perfect dus. Na de auto grondig op schade te hebben gecontroleerd, of beter gezegd op plekken die geen schade hadden, want die waren schaars, konden we de spullen inladen en op pad gaan.
De rijstijl op cuba is een beetje een kruising tussen Amerikaans en die van Curacao. Wel rustig en beheerst, maar wel met handgebaren, af en toe een toeter en soms een onverwachte uitwijk manoeuvre voor een gat in de weg of paard en wagen. De autopista was op een enkel gat na echt een perfect stuk weg en 100 rijden was geen probleem. Overal, metname bij de viaduct staan mensen te liften, maar Humberto heeft ons echt met klem op het hart gedrukt nooit iemand mee te nemen. Na een kilometer of 30 konden we van de Autopista af, en de ANWB route gaan volgen. Dat leek o
Ons wel een avontuur en ook op de kaart leek het een vrij fatsoenlijke weg, dus dat hebben we toch maar gedaan.
Het begin was nog wel ok en al vrij snel kwamen we in Mariel, een klein dorpje. Vervolgens door Que hacha en toen een behoorlijke rit door het platteland naar Cabanas. Het was twijfelachtig of we het wel of niet gingen halen met de benzine en tot de volgende pomp, dus dat bezorgde mij persoonlijk al iets van spanning. Ineens in de middle of nowwhere kwamen we een pomp tegen, dus dat was een aangename verrassing. Echter hadden ze geen Gasolina Special, maar alleen de Regular, de soort die wij niet moesten tanken. Onze tank was nog halfvol dus ik heb de gok gewaagd om het 10 liter regular bij te gooien. Even voor de record, regular is te vergelijken met super (89 octaan) en special is vergelijkbaar aan Euro, met 94 octaan.
Na het tanken zat ik een stuk rustiger, maar dat zou gaandeweg snel veranderen. Er kwam maar geen eind aan de weg, welke aldoor slechter werd. Na een flinke tijd kwamen we in Cabanas. Ik denk dat we toen al zo’n 1, 5 uur van de snelweg waren en slechts iets van 50km hadden gereden. In Cabanas moesten we een aantal keren de weg vragen richting Bahia Honda, en werden we door vriendelijke mensen in het ratelend Spaans geholpen… erg fijn als je er geen zak van verstaat.
Toen de weg naar Bahia Honda, het ging inmiddels regenen en in de verte flink omweren. Onderweg kwam je regelmatig staf oude tractoren tegen, paard en wagen en soms moest je flink in de ankers voor een kudde geiten of een diep gat in de weg. In Bahia Honda wilde we onze groeiende nachtmerrie beëindigen door niet verder de ANWB route te volgen, maar weer terug richting de autopista te gaan. De sfeer in Bahia Honda was verre van goed en een aantal keer werden we totaal genegeerd als we de weg vroegen. Uiteindelijk toch op de goed weg terug richting snelweg geraakt.
Deze weg leidde ons dwars door een bergkam met toppen van rond de 500 meter. De weg was echt slechter dan slecht, soms niet eens meer verhard en echt gaten van wel 30cm diep. Echt opletten geblazen dus!! Onze stemming was zwaar mineur en doordat we ook geen zenders meer konden ontvangen was het grotendeels stil in de auto.
Op een zeker moment kwam we bij een splitsing, dus wat nu…. Er stonden wat heren en een dame, dus we konden de weg vragen, maar we wisten ook wel zeker dat ze mee wilden rijden als we zouden stoppen. Toch maar gestopt en de weg gevraagd, een jongen leek ons eerlijk de weg te wijzen en dat was net de kant waar hij en z’n maten niet heen moesten. Direct leek hij te worden gecorrigeerd, want als hij ons natuurlijk de andere kant op zou sturen konden ze meerijden, maar niet heus natuurlijk. Toch maar op het gevoel af gegaan en niet veel later kwamen we in Soroa een plaats waar we later nog verblijven. In Soroa vonden we een perfect restaurant waar we heerlijk hebben genoten van een wel verdiende lunch. Even voor het idee, we waren al zo’n 4 uur onderweg en hadden inmiddels zo’n 100 km gereden……
Tijdens de lunch hadden we gezelschap van een 3 tal leuke katten. Mel was natuurlijk helemaal in haar element en de katten kregen voor hun doen een vip treatment met stukjes kip. Na de lunch, die de stemming flink op had gebeurd zijn we nog bij de waterval gaan kijken. Het was even een stukje wandelen, maar dat was het ook dubbel en dwars waard… echt prachtig daar.
Vervolgens onze weg vervolgd en uiteindelijk kwamen we vrij snel weer bij de autopista en een tankstation. Hier hadden gelukkig wel Special, dus ik konden hem even lekker volgooien en het aandeel regular laten dalen. Het tanken gaat daar ook echt op z’n Carabisch. De klant voor je staat uitgebreid bij te praten met de pompbediende. Toen hij eindelijk naar binnen ging, ging hij daar nog even staan praten bij de kassa en nog op het gemak een broodje scoren. Ik bleef bij de auto wachten en Mel was al direct bij aankomst uit de auto gestapt om een paar schattige puppies te gaan aaien. Na het tanken ben ik ook even bij het gezelschap gaan zitten en het waren echt schatjes…. Je zou ze zo inladen en mee naar holland nemen. De puppies waren nog heel klein en onhandig, ook hadden ze verf op hun koppies want ze hadden de banken geverfd De moederhond heb ik verblijd met een eierkoek.
Toen onze weg vervolgd via de Autopista, heerlijk weer 100 rijden…..
na ongeveer 30 min rijden moesten we eraf richting onze eindbestemming. De weg naar Vineales was perfect en had op het einde een mooi stukje door de bergen. Vlak voor Vineales kwamen we het infocenter van het gebied tegen. Hier even gestopt om alvast wat info in te winnen, en ook maar meteen een paardrijtocht geboekt voor de volgende ochtend.
Na 2 kilometer kwamen we bij Casa La Isleno waar we hartelijk werden ontvangen door de gast vrouw. Na een kleine rondleiding hebben we onze spullen uitgepakt en zijn we gaan chillen op de veranda. De gastvrouw zou die avond een grote groep te eten krijgen en wij konden ook m ooi mee eten. Iets later bleek het uitgerekend een reisgezelschap van hollanders te zijn. Wij hielden ons koest en speelden lekker incognito ons potje rummikub. Gelukkig hadden ze nog een tafeltje aan de andere kant van de tuin zodat wij rustig en uit het zicht van de hollanders konden eten. Het eten was echt super en veel te veel. Mel dronk een Pino Colada en ik m’n Cuba Libre (rum cola). Deze waren beide van zwaar kaliber en dus lieten we het bij één en gingen we mooi op tijd naar bed, want morgen moeten we immers om 8.30 te paard zijn.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
