Las terazzas & Banos de San Juan
Blijf op de hoogte en volg Melanie
12 Augustus 2013 | Cuba, Soroa
Dag 7 Las Terrassas en Banos de San Juan
Vanmorgen een soort van uitgeslapen en een heerlijk ontbijt genuttigd met getoast brood, jam, verse vruchten en een soort gebakken deeg met honing erover. Na het ontbijt onze spullen bij elkaar gezocht voor een bezoek aan Las Terrassas. Dit gebied staat bekend om z’n ecotoerisme. De overheid heeft hier een groot herbeplantingsproject en de boeren die in het verleden bos hebben ontgonnen, herstellen dit als het ware weer.
In Las Terrassas aangekomen hebben we eerst wat rondgereden om even te bekijken wat er allemaal te zien was. Dat viel behoorlijk tegen. We wisten van een groot hotel genaamd Moka en we dachten daar eens wat info te gaan halen over het gebied. Al snel bleekt dat de Banos de San Juan zo’n beetje het enige was wat er te zien is… dus zijn we daar maar heen gegaan. We kregen we de suggestie dat we ook konden gaan hiken, het was maar 4 km. Alsof wij in deze hitte in de bergen gaan wandelen!
Een smalle weg leidde ons een aantal kilometer door de heuvels en uiteindelijk kwamen we op een parkeerplaats. De Banos de San Juan zijn eigenlijk 4 watervallen op een rijtje met daartussen wat “meertje” om in te zwemmen. Rond het water had je volop picknick tafels, geledenheid om je handdoek uit te rollen en ook waren er 2 restaurants. Deze plaats is een soort van het Henschotermeer maar dan voor Cubanen. We hadden een heerlijk plekje op gezocht waar het nog een beetje rustig was. Ik was even gaan zwemmen en Mel te chillen op de handdoek. Iets later toen ik ook weer aan wal was, kwam er een heel grappig hondje spontaan aangerend en die begon Mel enthousiast te begroeten. Het hondje zag er opzich goed uit maar had wel wat huidproblemen. Dat hondje werd steeds fanatieker met z’n spel en begon al wat te bijten enzo. Onze cubaanse buren hadden het hondje ook gespot en gaven hem wat brood. God mag weten wat die hond bezielde maar in plaats van het op te eten ging hij het weggooien, dan er achteraan rennen, het oppakken en dan als een malle lopen schudden met dat brood, op zijn rug rollen en dan probeerde hij ondersteboven te eten. Het was een grappig gebeuren.
Na nog wat gespeeld te hebben met de hond zijn we gaan lunchen. Tijdens de lunch werden we vergezeld door 3 katten. Eentje had een soort van glazen oog, zo leek het wel. Z’n lens was helemaal dof, maar hij leek er wel mee te kunnen zien. Mel was helemaal weg van het beest. Ik ging voor een jonge kitten die qua uiterlijk veel weg had van een cheeta. Na de lunch wilde we gaan paardrijden, want dat kon daar ook.
De man van de paarden was echt een cubaanse cowboy en had duidelijk verstand van paardrijden. Dat hij minder verstand had van toeristen zou blijken. Na kort overleggen hadden we besloten om 3 uur te gaan rijden. Dan konden we een oude koffieplantage bezoeken en ook het Che Guevarra monument boven op de berg. Mel kreeg het paard van de eigenaar mee, met gloednieuw zadel en tuig. Ik een muilezel, maar dat bleek later best wel een leuk beest te zijn.
We vertrokken en meteen ging het vrij steil omhoog, de berg op. Het pad was smal, met veel rotsen maar al met al redelijk goed begaanbaar. Wel moest je goed oppassen voor laaghangende takken en prikkelstruiken. Het pad leidde door wat velden, langs een boerderij en kwamen uiteindelijk bij de ruïne van het landhuis van de koffieplantage. Dit stelde echt niets voor en volgens mij hebben we er niet eens een foto van gemaakt. Vervolgens gingen we weer gingen de jungle in. Dit pad was echt nauwelijks begaanbaar, smal, laag, overal prikkeltakken etc. Ik vond er al snel geen zak meer aan. Even later toen Mel flink gegrepen werd door een dikke prikkelstruik was de maat vol en ging we maar lopen met het paard achter ons aan. Ook toen pas kwam onze gids op het idee om z’n machete te gaan gebruiken… wat een helder licht zeg!! We liepen hoog gras en brandnetels van wel 1m hoog. Na een tijdje martelen konden we weer ons paard op. De schrammen, muggenbulten en brandnetelplekken deden de benen in de fik staan zo voelde het. Na een stuk over wat betere paden te hebben gereden kwamen we uiteindelijk op de top van de berg. Hier hadden we echt een fenomenaal uitzicht!! Wel jammer dat het een beetje heiig was. Hier was ook het Che Guevarra monument. Hij was met z’n strijders door dit gebied getrokken in opmars richting Havanna. Op zich bijzonder dat men een monument boven op een berg maakt die niet met de auto en nauwelijks te voet of te paard te bereiken is. Ik heb hiermee wel een goed indruk gekregen hoe de strijders zich destijds moeten hebben gevoeld.
Helaas voor ons was er geen andere terugweg en dus moesten we dezelfde route nemen. Dit ging gelukkig een stukje sneller voor het gevoel en ook iets minder takken doordat de gids het nodige had weggehakt. Dat deed hij overigens gewoon zittend op z’n paard en de machete zwaaide af en toe maar rakelings langs het hoofd van het paard. Ze hadden duidelijk vaker met dit bijltje (deze machete) gehakt. Mijn muilezel hielp ook met snoeien en pakte om een de haverklap een takje mee. Mel en ik waren er allebei wel klaar mee, dit was gewoon geen paardrijden en totaal niet geschikt voor toeristen met korte broeken en mouwen. Aldus Mel was dit by far het meest barre, bizarre parcours dat ze ooit gereden had. Ik zat nu voor de 4e keer in m’n leven op een paard. Jullie kunnen je dus een beetje voorstellen hoe ik dit voor mij was. Bijkomend voordeel is wel dat als je dit dus heb meegemaakt valt de rest alleen maar mee en leer je dus wel meteen onder extreme omstandigheden rijden. Mel had een heel goed en snel paard en nam nog een eindsprint naar het begin veld. Toen zij de jungle uitgescheurd kwam heeft ze alleen wel bijna 5 Cubanen overreden
Na het paardrijden zijn we snel terug richting Soroa gegaan. De smalle weg terug richting Las Terrassas was wel nog wel even spannend, want wij reden achter 2 bussen en in eens kwam er in de bocht een bus tegemoet. De wegberm was behoorlijk diep en smal en het leek allemaal maar net te gaan. In eens toen de bussen elkaar bijna gepasseerd waren, trapt die gast op z’n rem en zet hem in de achteruit. Kort achter mij zat een Lada en ik kon dus geen kant uit. Na flink toeteren stopt de bus net op tijd. Nadat er flink gescholden werd door de chauffeurs en die gast in de Lada kwam het met wat manoeuvreren uiteindelijk toch goed en konden we veilig de weg vervolgen.
Het einde van de middag en de avond waren eigenlijk een kopie van gisteren. Zwembadje gedaan, beetje gezwommen en gechilled en vervolgens thuis gegeten en ons wat voorbereid op morgen. Aanvankelijk leek Las Terrassas dus op een niet heel bijzondere dag te uitdraaien, maar de avonturen die we beleeft hebben maken het tot een dag die ons waarschijnlijk nog lang zal heugen….
Vanmorgen een soort van uitgeslapen en een heerlijk ontbijt genuttigd met getoast brood, jam, verse vruchten en een soort gebakken deeg met honing erover. Na het ontbijt onze spullen bij elkaar gezocht voor een bezoek aan Las Terrassas. Dit gebied staat bekend om z’n ecotoerisme. De overheid heeft hier een groot herbeplantingsproject en de boeren die in het verleden bos hebben ontgonnen, herstellen dit als het ware weer.
In Las Terrassas aangekomen hebben we eerst wat rondgereden om even te bekijken wat er allemaal te zien was. Dat viel behoorlijk tegen. We wisten van een groot hotel genaamd Moka en we dachten daar eens wat info te gaan halen over het gebied. Al snel bleekt dat de Banos de San Juan zo’n beetje het enige was wat er te zien is… dus zijn we daar maar heen gegaan. We kregen we de suggestie dat we ook konden gaan hiken, het was maar 4 km. Alsof wij in deze hitte in de bergen gaan wandelen!
Een smalle weg leidde ons een aantal kilometer door de heuvels en uiteindelijk kwamen we op een parkeerplaats. De Banos de San Juan zijn eigenlijk 4 watervallen op een rijtje met daartussen wat “meertje” om in te zwemmen. Rond het water had je volop picknick tafels, geledenheid om je handdoek uit te rollen en ook waren er 2 restaurants. Deze plaats is een soort van het Henschotermeer maar dan voor Cubanen. We hadden een heerlijk plekje op gezocht waar het nog een beetje rustig was. Ik was even gaan zwemmen en Mel te chillen op de handdoek. Iets later toen ik ook weer aan wal was, kwam er een heel grappig hondje spontaan aangerend en die begon Mel enthousiast te begroeten. Het hondje zag er opzich goed uit maar had wel wat huidproblemen. Dat hondje werd steeds fanatieker met z’n spel en begon al wat te bijten enzo. Onze cubaanse buren hadden het hondje ook gespot en gaven hem wat brood. God mag weten wat die hond bezielde maar in plaats van het op te eten ging hij het weggooien, dan er achteraan rennen, het oppakken en dan als een malle lopen schudden met dat brood, op zijn rug rollen en dan probeerde hij ondersteboven te eten. Het was een grappig gebeuren.
Na nog wat gespeeld te hebben met de hond zijn we gaan lunchen. Tijdens de lunch werden we vergezeld door 3 katten. Eentje had een soort van glazen oog, zo leek het wel. Z’n lens was helemaal dof, maar hij leek er wel mee te kunnen zien. Mel was helemaal weg van het beest. Ik ging voor een jonge kitten die qua uiterlijk veel weg had van een cheeta. Na de lunch wilde we gaan paardrijden, want dat kon daar ook.
De man van de paarden was echt een cubaanse cowboy en had duidelijk verstand van paardrijden. Dat hij minder verstand had van toeristen zou blijken. Na kort overleggen hadden we besloten om 3 uur te gaan rijden. Dan konden we een oude koffieplantage bezoeken en ook het Che Guevarra monument boven op de berg. Mel kreeg het paard van de eigenaar mee, met gloednieuw zadel en tuig. Ik een muilezel, maar dat bleek later best wel een leuk beest te zijn.
We vertrokken en meteen ging het vrij steil omhoog, de berg op. Het pad was smal, met veel rotsen maar al met al redelijk goed begaanbaar. Wel moest je goed oppassen voor laaghangende takken en prikkelstruiken. Het pad leidde door wat velden, langs een boerderij en kwamen uiteindelijk bij de ruïne van het landhuis van de koffieplantage. Dit stelde echt niets voor en volgens mij hebben we er niet eens een foto van gemaakt. Vervolgens gingen we weer gingen de jungle in. Dit pad was echt nauwelijks begaanbaar, smal, laag, overal prikkeltakken etc. Ik vond er al snel geen zak meer aan. Even later toen Mel flink gegrepen werd door een dikke prikkelstruik was de maat vol en ging we maar lopen met het paard achter ons aan. Ook toen pas kwam onze gids op het idee om z’n machete te gaan gebruiken… wat een helder licht zeg!! We liepen hoog gras en brandnetels van wel 1m hoog. Na een tijdje martelen konden we weer ons paard op. De schrammen, muggenbulten en brandnetelplekken deden de benen in de fik staan zo voelde het. Na een stuk over wat betere paden te hebben gereden kwamen we uiteindelijk op de top van de berg. Hier hadden we echt een fenomenaal uitzicht!! Wel jammer dat het een beetje heiig was. Hier was ook het Che Guevarra monument. Hij was met z’n strijders door dit gebied getrokken in opmars richting Havanna. Op zich bijzonder dat men een monument boven op een berg maakt die niet met de auto en nauwelijks te voet of te paard te bereiken is. Ik heb hiermee wel een goed indruk gekregen hoe de strijders zich destijds moeten hebben gevoeld.
Helaas voor ons was er geen andere terugweg en dus moesten we dezelfde route nemen. Dit ging gelukkig een stukje sneller voor het gevoel en ook iets minder takken doordat de gids het nodige had weggehakt. Dat deed hij overigens gewoon zittend op z’n paard en de machete zwaaide af en toe maar rakelings langs het hoofd van het paard. Ze hadden duidelijk vaker met dit bijltje (deze machete) gehakt. Mijn muilezel hielp ook met snoeien en pakte om een de haverklap een takje mee. Mel en ik waren er allebei wel klaar mee, dit was gewoon geen paardrijden en totaal niet geschikt voor toeristen met korte broeken en mouwen. Aldus Mel was dit by far het meest barre, bizarre parcours dat ze ooit gereden had. Ik zat nu voor de 4e keer in m’n leven op een paard. Jullie kunnen je dus een beetje voorstellen hoe ik dit voor mij was. Bijkomend voordeel is wel dat als je dit dus heb meegemaakt valt de rest alleen maar mee en leer je dus wel meteen onder extreme omstandigheden rijden. Mel had een heel goed en snel paard en nam nog een eindsprint naar het begin veld. Toen zij de jungle uitgescheurd kwam heeft ze alleen wel bijna 5 Cubanen overreden
Na het paardrijden zijn we snel terug richting Soroa gegaan. De smalle weg terug richting Las Terrassas was wel nog wel even spannend, want wij reden achter 2 bussen en in eens kwam er in de bocht een bus tegemoet. De wegberm was behoorlijk diep en smal en het leek allemaal maar net te gaan. In eens toen de bussen elkaar bijna gepasseerd waren, trapt die gast op z’n rem en zet hem in de achteruit. Kort achter mij zat een Lada en ik kon dus geen kant uit. Na flink toeteren stopt de bus net op tijd. Nadat er flink gescholden werd door de chauffeurs en die gast in de Lada kwam het met wat manoeuvreren uiteindelijk toch goed en konden we veilig de weg vervolgen.
Het einde van de middag en de avond waren eigenlijk een kopie van gisteren. Zwembadje gedaan, beetje gezwommen en gechilled en vervolgens thuis gegeten en ons wat voorbereid op morgen. Aanvankelijk leek Las Terrassas dus op een niet heel bijzondere dag te uitdraaien, maar de avonturen die we beleeft hebben maken het tot een dag die ons waarschijnlijk nog lang zal heugen….
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
