Santiago naar El salton

Dag 15 Het avondtuur van El Santon

Vandaag zouden we van Siboney verkassen naar El Santon, een klein gehucht ergens midden in de jungle in the middle of nowhere. Na het ontbijt hebben we de spullen ingepakt en zijn we eerst nog naar Castillo de Morro en Cayo Granma gegaan. Het was even zoeken want zoals we inmiddels gewend zijn in Cuba staat niet alles even goed aangegeven. Na wat zoeken kwamen we op een kustweg met prachtig uitzicht. Het weggetje slingerde langs de bergen en de zee en bracht ons uiteindelijk bij het eindpunt, Castillo de Morro. Dit grote fort is gebouwd op een berg, gelegen naast de monding die toegang verschaft tot de baai van Santiago. Het fort moest Santiago indertijd beschermen tegen piraten en andere indringers. Cayo Granma is een klein eilandje dat midden in de baai ligt.

Toen we aankwamen bleken we precies op tijd voor de veerboot naar Cayo Granma, dus besloten we dat eerst te gaan doen. Bij de veerboot kwamen we een of andere veel te goed Engels sprekende propper tegen die ons maar wat graag in het restaurant van z’n vader wilde hebben, maar al z’n subtiele pogingen hebben wij afgewimpeld. Op het eilandje hebben we een rondje gewandeld, maar het stelde niet heel veel voor. Voorheen moesten hier, aldus het ANWB boek , allerlei bondgekleurde houten woningen staan, gebouwd op palen in het water. Helaas heeft ook hier Sandy haar sporen nagelaten en van de houten huizen was niets meer te bekennen. Ruim voordat de veerboot weer terug zou gaan waren we alweer in de haven. Gelukkig vertrok er net een visser die ons wel naar de kant wilde brengen. We hadden te weinig muntjes om hem te betalen en hij had niet terug van 20, dus uiteindelijk hebben we al ons kleingeld gegeven en nog 2 blikjes cola, zodat het toch een beetje lonend voor hem was. Eenmaal bij de auto teruggekomen besloten we om Castillo de Morro maar te laten voor wat het was en koers richting El Santon te zetten.

Het stukje autopista tussen Santiago en Palma Soraies was van bijzonder slechte kwaliteit voor een snelweg, maar was wel 6 baans. Onderweg zijn we bij een Palador gestopt voor lunch. Na de lunch kwamen we al snel achter een soort militair konvooi te zitten met allemaal bussen en vrachtwagens. Voorop reed een Lada die al het tegemoet komende verkeer aan de kant maande, wat echt totaal overbodig was want de weg was breed genoeg. De afsluitende auto, eveneens een Lada, toeterde uitbundig bij iedere aan de kant gezette auto en de chauffeur stak z’n gebalde vuist uit het raam. De mensen langs de kant van de weg genoten duidelijk van het tafereel en zwaaiden veelal enthousiast terug. Ondanks dat we maar met een gangetje of 50 door de heuvels cruiste was het best relax rijden, want ik hoefde totaal niet op tegenliggers te letten, want die waren immers allemaal aan de kant gezet. Na ongeveer 20 minuten ging het hele spul in één keer boven op de rem en na even stil te hebben gestaan gebaarde de Lada dat ik er wel langs mocht. Wat het allemaal inhield is ons niet duidelijk geworden, maar het was leuk om mee te maken.
We vervolgden onze weg naar Baire, want daar hadden we op de heenweg een bordje met El Santon gezien. El Santon is namelijk zo klein dat het nergens op de kaart staat. In Baire aangekomen vertelde het bord ons dat we naar rechts moesten, maar er was nergens een weg naar rechts. Na het gevraagd te hebben bleek dat we terug moesten rijden naar Contramaestre, het vorige stadje, en dat daar de weg naar El Santon was. Onderweg terug naar Contramaestre zagen we een pik zwarte lucht ons tegemoet komen. Niet veel later kwam barstte het onweer los en kwam het water met bakken uit de hemel. Al snel veranderde de weg in een rivier en met de ruitenwissers op de hoogste stand hadden we nog steeds amper zicht. Stapvoets reden we verder.

In Contramaestre moesten we bij het pompstation rechts. Voor de zekerheid hadden we het daar nog even gevraagd en in die 10 meter buiten de auto was ik meteen zeiknat geworden. We vervolgden onze weg. Het water spoelde met veel geweld over de weg en her en der ontstonden diepe plassen. Zo diep dat ik twijfelde of het verantwoord was om door te rijden, vanwege de motor en ook wegens het zeer beperkte zicht dat we hadden. Toen we uit het dorp reden besloten we dat het beter was om toch te stoppen en net toen ik een plekje vond begon de auto te sputteren en sloeg hij af. Ongeveer een half uur hebben we stilgestaan en toen de ergste bui over leek te zijn, wilde we verder rijden. Ik had me er al half op voorbereid wat ik moest gaan doen als ze motor niet wilde starten, maar hij sloeg gelukkig meteen aan.

Ondanks dat het nog steeds hevig regende was het goed te rijden en ook de motor hield het vol. We reden steeds dieper de jungle in en als het weer niet zo beroerd was hadden we prachtige dingen gezien denk ik. Na een paar dorpjes stond er een bord dat El Santon nog 7 km was. De asfaltweg hield hier op en werd een zandpad. De laatste 3 km waren helemaal spectaculair. Ooit was dit asfalt geweest maar daar was niet veel meer van over. Er zaten diepen gaten in de weg en daar moest je absoluut niet in terecht komen want dan stond je direct aan de grond. We vroegen ons steeds meer af of dit wel goed ging komen want onze personenauto was totaal ongeschikt voor deze omstandigheden. Na veel gehobbel kwamen we uiteindelijk bij het resort aan.

Het zag er allemaal prachtig uit en was echt the middle of nowhere. Onze kamer was prima en bij het inchecken bleek dat we vol pension hadden. In El Santon had het de laatste tijd en ook vandaag niet geregend en daardoor was de waterval maar een klein straaltje en ook de natuurlijke baden waren jammer genoeg amper gevuld. Na in de bar een uurtje te hebben gepoold zijn we een kleine siësta gaan houden om de tijd tot het avondeten te doden. Het avondeten was een buffet en was perfect verzorgd. Na het avondeten hebben we nog een film gekeken op een Engelstalige zender die we hadden. Daarna was het tijd om te gaan slapen.