Remedios
Blijf op de hoogte en volg Melanie
12 Augustus 2013 | Cuba, Remedios
Dag 20 Remedios
Vandaag hoeven we maar 120 km te rijden naar onze volgende bestemming en dat is maar goed ook. We zijn allebei behoorlijk gaar omdat we niet echt fatsoenlijk hebben kunnen slapen. De kamer was aan de straatkant en het was echt veel herrie. Niet alleen hard smartlappen maar ook brommers en vrachtauto’s en schreeuwers. Wat ook niet hielp was dat we geen gordijn hadden bij het raam aan de kant van de zonsopkomst, dus om 6.00 ofzo was de hele kamer verlicht, heel fijn.
Het ontbijt was wel ok en daarna hebben we de auto ingepakt ze zijn we gaan rijden. Eerst wilde we gaan tanken, maar omdat Maarten een soort van ruzie had met de pompbediende ging dat niet door. In de eerste instantie wilde die man wel de creditcard aannemen en daarna ineens niet meer, voor Maarten was de maat vol en met een klap ging het benzineklepje en de deur dicht en zijn we weg gereden. Gelukkig hadden we benzine genoeg
De omgeving waar we doorheen reden was erg mooi. Heuvelachtig met uitgestrekte palmbossen, weides en akkers. Ook was het best wel druk op de weg met karren, fietsen en vrachtwagens, we hebben onze ogen weer uitgekeken. We zijn een paar keer gestopt voor foto’s en zijn daarna weer verder gereden.
Om 12.00 waren we in Remedios, nog niet helemaal op de plaats van bestemming want natuurlijk staan ook hier geen stratenaangegeven. Maarten heeft bij een willekeurig hostal aangebeld en deze mensen hebben onze casa gebeld. We kregen de mededeling dat er iemand op de fiets aan zou komen, in de tijd dat we even moesten wachten kon ik mooi even plassen. Binnen 5 minuten was onze gastheer er en zijn we achter hem aangereden, we waren er echt bijna!
Het is echt een prachtig oud gebouw uit 1820 (de tijd van de Spanjaarden) en het is nog bijna helemaal in originele staat, er zit wel een betere deur in. De plafonds zijn wel 7 meter hoog. Onze kamer is prima in orde en de douche doet het goed. Ook dit huis heeft een mooie binnenplaats waar nog 3 kamers aan grenzen, wij zijn de enige gasten en het is heerlijk rustig. We krijgen direct een welkomstdrankje aangeboden en een Cohiba sigaar. Het avondeten en de plannen voor de middag worden besproken en daarna gaan we onze zwemspullen bij elkaar zoeken.
Onze eerste stop is bij Finca Cabanos, volgens het boekje kun je hier paardrijden. Bij het uitstappen komt er direct een kat aangesneld die wel even aangehaald wilde worden. Hij was behoorlijk hard aan het spinnen en vond het nog niet genoeg, toen wij verder liepen bleef hij voor onze voeten heen en weer lopen zodat we bijna stil moesten staan. Bij het restaurant aankomen werden we vriendelijk begroet door een hond die aankwam snellen. Ze liep hard te kwispelen en was erg vriendelijk. De eigenaresse vertelde ons dat we niet konden paardrijden omdat het paard al enige tijd dood is en er geen geld is voor een nieuwe. Wel hadden ze een goede kaart. Ze had ook nog wel een suggestie wat betreft het eten. Een Cubaans voorgerecht, gefrituurde groene banaan in een kommetje geboetseerd gevuld met gekruid gehakt. Erg lekker! Ook het andere eten was erg lekker. De dochter van die vrouw was met een puppy aan het spelen, een klein zwart hondje wat heel stout was, zo schattig. Tijdens het eten hadden we een heel publiek, de brave hond die heel graag een banaanchipje wilde. Ze wist van gekkigheid bijna niet wat ze moest doen en ging rennen, rondjes draaien en op haar achterpoten staan. De puppy; die steeds tegen de benen aan sprong of onder de tafel door liep en een gevlekte hond die een beetje op afstand bleef maar zich toch liet overhalen om gekriebeld te worden. Het was een gezellige beestenbende.
Na het eten wilde het meisje ons ook nog graag het konijn en de boomratten laten zien. Ze was erg trots en ratelde aan 1 stuk door in het Spaans en wij hebben braaf ok en si gezegd.
Na dit bezoekje gingen we naar stop 2 een oude suikerriet fabriek. Dit museum was jammer genoeg gesloten, maar om het hoekje was er een ander hekje open waar we gewoon doorheen mochten en zodoende hebben we toch nog een groot gedeelte gezien. Er stond een immense machine waar ze vroegen de suiker mee maakte, erg indrukwekkend. Ook hadden ze een oude treinenmuseum, ook dit hekje was dicht. Maar we konden er omheen lopen en zodoende hebben we toch nog alles gezien. De treinen zagen er van buiten mooi uit (ze waren opnieuw geschilderd) maar als je dan in de cabine keek was alles compleet doorgerot. Inmiddels was het behoorlijk heet geworden en zijn we lekker met de airco op 4 naar de volgende halte gegaan.
In het boekje stonden een aantal eilanden aangeraden, deze zijn te bereiken over een ongeveer 50 km lange strekdam de zee in. Voordat we dam opmochten moesten we eerst bij een hokje onze paspoorten laten zien, geen idee waarom en daarna moesten we bij het volgende hokje 2 cuc entree betalen. De rit over de strekdam was best leuk, op sommige stukken was de zee echt azuurblauw en kon je de bodem zien, op andere stukken was het water diep- donkerblauw en op andere plekken was er mangrovebos.
Bij het eerste strand, volgens het boekje het rustigste strand, stond een oud mannetje in een uniform. Hij wist ons te informeren dat het 15 cuc p.p. kostte om op dit strand te mogen. Natuurlijk vonden wij dit belachelijk en Maarten heeft dit die man non-verbaal heel duidelijk gemaakt en binnen no-time was het nog maar 3 cuc p.p. Maarten was het er niet mee eens en heeft de auto omgedraaid en zo zijn we doorgereden naar het volgende strand. Daar moesten we 1 cuc betalen voor de auto en verder niets. Het was hetzelfde strand alleen staat hier geen all-inclusive hotel aan. Omdat het tegen het eind van de middag liet hielden veel Cubanen het voor gezien. Wij hadden een gammele palmparasol en het was lekker rustig. Maarten is lekker gaan zwemmen en ik ben in een nieuw boek begonnen (geruild voor mijn andere boek bij de vorige casa). Het was lekker rustig maar wel erg warm op het strand en na een kleine 1 ½ uur hielden we het voor gezien. Op de terugweg moesten we weer 2 cuc betalen om van de dam af te mogen, echt te debiel voor woorden. Nu was voor Maarten de maat echt vol. In de eerste instantie wilde hij gewoon doorrijden, maar bij het tweede hokje stond een gewapende agent (taser, pepperspray en 9mm) dus dat was een slecht idee. Hij smeet het geld nog net niet uit het raam en trapte vervolgens het gaspedaal plat in.
Dit werd gevolgd door een soort mini-tirade waarbij alle opgekropte frustratie er uit kwam. De conclusie is dat Maarten heeft besloten bij het weggaan tegen de douane te zeggen dat hij nooit meer terugkomt omdat: YOU FUCK TOURISTS! Ik moet eerlijk bekennen dat het best een beetje grappig was.
Na een tijdje was Maarten weer een beetje bedaard en toen we bij de casa aankwamen ging het wel weer.
We hebben de auto een beetje opgeruimd, de tassen helemaal ingepakt en alles klaar gemaakt want morgen gaan we naar Havana de auto inleveren.
Maar eerst gaan we nog even eten, het eten hier is echt super lekker! Natuurlijk was het weer veel te veel, maarja dat is standaard. Na het eten hebben we nog Rummikub gespeeld. We kregen van de gastheer beide een glaasje drank aangeboden, voor mij kokoslikeur en voor Maarten pure rum. Van de lucht alleen wordt je al aangeschoten. Onder het genot van een drankje en een sigaar hebben 2 spelletjes gedaan en daarna zijn we naar bed gegaan.
Vandaag hoeven we maar 120 km te rijden naar onze volgende bestemming en dat is maar goed ook. We zijn allebei behoorlijk gaar omdat we niet echt fatsoenlijk hebben kunnen slapen. De kamer was aan de straatkant en het was echt veel herrie. Niet alleen hard smartlappen maar ook brommers en vrachtauto’s en schreeuwers. Wat ook niet hielp was dat we geen gordijn hadden bij het raam aan de kant van de zonsopkomst, dus om 6.00 ofzo was de hele kamer verlicht, heel fijn.
Het ontbijt was wel ok en daarna hebben we de auto ingepakt ze zijn we gaan rijden. Eerst wilde we gaan tanken, maar omdat Maarten een soort van ruzie had met de pompbediende ging dat niet door. In de eerste instantie wilde die man wel de creditcard aannemen en daarna ineens niet meer, voor Maarten was de maat vol en met een klap ging het benzineklepje en de deur dicht en zijn we weg gereden. Gelukkig hadden we benzine genoeg
De omgeving waar we doorheen reden was erg mooi. Heuvelachtig met uitgestrekte palmbossen, weides en akkers. Ook was het best wel druk op de weg met karren, fietsen en vrachtwagens, we hebben onze ogen weer uitgekeken. We zijn een paar keer gestopt voor foto’s en zijn daarna weer verder gereden.
Om 12.00 waren we in Remedios, nog niet helemaal op de plaats van bestemming want natuurlijk staan ook hier geen stratenaangegeven. Maarten heeft bij een willekeurig hostal aangebeld en deze mensen hebben onze casa gebeld. We kregen de mededeling dat er iemand op de fiets aan zou komen, in de tijd dat we even moesten wachten kon ik mooi even plassen. Binnen 5 minuten was onze gastheer er en zijn we achter hem aangereden, we waren er echt bijna!
Het is echt een prachtig oud gebouw uit 1820 (de tijd van de Spanjaarden) en het is nog bijna helemaal in originele staat, er zit wel een betere deur in. De plafonds zijn wel 7 meter hoog. Onze kamer is prima in orde en de douche doet het goed. Ook dit huis heeft een mooie binnenplaats waar nog 3 kamers aan grenzen, wij zijn de enige gasten en het is heerlijk rustig. We krijgen direct een welkomstdrankje aangeboden en een Cohiba sigaar. Het avondeten en de plannen voor de middag worden besproken en daarna gaan we onze zwemspullen bij elkaar zoeken.
Onze eerste stop is bij Finca Cabanos, volgens het boekje kun je hier paardrijden. Bij het uitstappen komt er direct een kat aangesneld die wel even aangehaald wilde worden. Hij was behoorlijk hard aan het spinnen en vond het nog niet genoeg, toen wij verder liepen bleef hij voor onze voeten heen en weer lopen zodat we bijna stil moesten staan. Bij het restaurant aankomen werden we vriendelijk begroet door een hond die aankwam snellen. Ze liep hard te kwispelen en was erg vriendelijk. De eigenaresse vertelde ons dat we niet konden paardrijden omdat het paard al enige tijd dood is en er geen geld is voor een nieuwe. Wel hadden ze een goede kaart. Ze had ook nog wel een suggestie wat betreft het eten. Een Cubaans voorgerecht, gefrituurde groene banaan in een kommetje geboetseerd gevuld met gekruid gehakt. Erg lekker! Ook het andere eten was erg lekker. De dochter van die vrouw was met een puppy aan het spelen, een klein zwart hondje wat heel stout was, zo schattig. Tijdens het eten hadden we een heel publiek, de brave hond die heel graag een banaanchipje wilde. Ze wist van gekkigheid bijna niet wat ze moest doen en ging rennen, rondjes draaien en op haar achterpoten staan. De puppy; die steeds tegen de benen aan sprong of onder de tafel door liep en een gevlekte hond die een beetje op afstand bleef maar zich toch liet overhalen om gekriebeld te worden. Het was een gezellige beestenbende.
Na het eten wilde het meisje ons ook nog graag het konijn en de boomratten laten zien. Ze was erg trots en ratelde aan 1 stuk door in het Spaans en wij hebben braaf ok en si gezegd.
Na dit bezoekje gingen we naar stop 2 een oude suikerriet fabriek. Dit museum was jammer genoeg gesloten, maar om het hoekje was er een ander hekje open waar we gewoon doorheen mochten en zodoende hebben we toch nog een groot gedeelte gezien. Er stond een immense machine waar ze vroegen de suiker mee maakte, erg indrukwekkend. Ook hadden ze een oude treinenmuseum, ook dit hekje was dicht. Maar we konden er omheen lopen en zodoende hebben we toch nog alles gezien. De treinen zagen er van buiten mooi uit (ze waren opnieuw geschilderd) maar als je dan in de cabine keek was alles compleet doorgerot. Inmiddels was het behoorlijk heet geworden en zijn we lekker met de airco op 4 naar de volgende halte gegaan.
In het boekje stonden een aantal eilanden aangeraden, deze zijn te bereiken over een ongeveer 50 km lange strekdam de zee in. Voordat we dam opmochten moesten we eerst bij een hokje onze paspoorten laten zien, geen idee waarom en daarna moesten we bij het volgende hokje 2 cuc entree betalen. De rit over de strekdam was best leuk, op sommige stukken was de zee echt azuurblauw en kon je de bodem zien, op andere stukken was het water diep- donkerblauw en op andere plekken was er mangrovebos.
Bij het eerste strand, volgens het boekje het rustigste strand, stond een oud mannetje in een uniform. Hij wist ons te informeren dat het 15 cuc p.p. kostte om op dit strand te mogen. Natuurlijk vonden wij dit belachelijk en Maarten heeft dit die man non-verbaal heel duidelijk gemaakt en binnen no-time was het nog maar 3 cuc p.p. Maarten was het er niet mee eens en heeft de auto omgedraaid en zo zijn we doorgereden naar het volgende strand. Daar moesten we 1 cuc betalen voor de auto en verder niets. Het was hetzelfde strand alleen staat hier geen all-inclusive hotel aan. Omdat het tegen het eind van de middag liet hielden veel Cubanen het voor gezien. Wij hadden een gammele palmparasol en het was lekker rustig. Maarten is lekker gaan zwemmen en ik ben in een nieuw boek begonnen (geruild voor mijn andere boek bij de vorige casa). Het was lekker rustig maar wel erg warm op het strand en na een kleine 1 ½ uur hielden we het voor gezien. Op de terugweg moesten we weer 2 cuc betalen om van de dam af te mogen, echt te debiel voor woorden. Nu was voor Maarten de maat echt vol. In de eerste instantie wilde hij gewoon doorrijden, maar bij het tweede hokje stond een gewapende agent (taser, pepperspray en 9mm) dus dat was een slecht idee. Hij smeet het geld nog net niet uit het raam en trapte vervolgens het gaspedaal plat in.
Dit werd gevolgd door een soort mini-tirade waarbij alle opgekropte frustratie er uit kwam. De conclusie is dat Maarten heeft besloten bij het weggaan tegen de douane te zeggen dat hij nooit meer terugkomt omdat: YOU FUCK TOURISTS! Ik moet eerlijk bekennen dat het best een beetje grappig was.
Na een tijdje was Maarten weer een beetje bedaard en toen we bij de casa aankwamen ging het wel weer.
We hebben de auto een beetje opgeruimd, de tassen helemaal ingepakt en alles klaar gemaakt want morgen gaan we naar Havana de auto inleveren.
Maar eerst gaan we nog even eten, het eten hier is echt super lekker! Natuurlijk was het weer veel te veel, maarja dat is standaard. Na het eten hebben we nog Rummikub gespeeld. We kregen van de gastheer beide een glaasje drank aangeboden, voor mij kokoslikeur en voor Maarten pure rum. Van de lucht alleen wordt je al aangeschoten. Onder het genot van een drankje en een sigaar hebben 2 spelletjes gedaan en daarna zijn we naar bed gegaan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
