Dag 12 - Viva Las Vegas

Dag 12 Viva las vegas

Vandaag hebben we lekker uitgeslapen en nadat we wat spullen hadden gepakt zijn we terug gereden richting de bootbarn. Daar tegenover zat de subway en daar hebben we ontbeten. Na een prima ontbijt cq lunch zijn we de bootbarn binnen gestapt om mijn laarzen te ruilen, want gisteren heb ik erg staan twijfelen tussen twee paar work boots. Ze waren hetzelfde model alleen de kleur en de print waren anders. De ene was iets meer western look en de andere had een amerikaanse vlag erop. Die laatste was erg vet, maar misschien ook wel iets over de top en daarom had ik gisteren uiteindelijke voor die western gekozen. Bij nader inzien wilde ik toch gaan voor m'n eerste gedachte/keuze en zijn we de laarzen gaan omruilen. Gelukkig deden ze niet moeilijk en kregen ik de andere laarzen mee.
Na de bootbarn zijn we aan de andere kant van de snelweg naar WC Equestrian gegaan. Deze ruitersportzaak hadden we gisteren gezien toen we over de snelweg reden. Eenmaal binnen bleek het een grote mooie winkel die zowel op western als engels gericht was. Kleding, zadels, pads, grooming spullen, voer, medicijnen er was heel veel te vinden. Mel ging erheen met 2 doelen, een tocklat pad scoren en een carrots endurance broek. We hadden gisteren op hun website gezien dat ze dit verkochten. De pads hadden ze jammer genoeg alleen in kindermaten. De carrots broeken hadden ze wel, alleen de M was net iets strak, XL net te groot en de L hadden ze niet meer. Erg jammer dus. Ondanks dat het best een hele mooie winkel was, te vergelijken met de countrymill, was het personeel niet echt bekwaam.
Hierna zijn we doorgereden naar Shelby American INC. Carl Shelby de grondlegger van dit bedrijf is een legende. Hij was niet alleen een succesvol autocoureur, maar hij is wereldwijd bekekend om de Ford mustangs die hij verbouwde tot dikke muscle cars voor zowel het circuit als voor de straat. In Las Vegas staat de grote werkplaats waar vandaag de dag nog altijd de Fords verbouwd worden en de Shelby upgrade krijgen. Bij de werkplaats is ook een shop en aangrezend een soort museum. Toen we binnenkwamen in de shop zagen we dat de tour net begonnen was dus we liepen het museumgedeelte in. De gids, een werknemer van Shelby, vertelde van alles over het leven van Carl Shelby en hoe hij ooit begonnen was met racen en met het verbouwen en opvoeren van auto's. In het museum stond een dertigtal auto's bij meerdere auto's stond hij uitgebreid stil en vertelde het verhaal van die auto en de tijd waarin deze gemaakt was. De 1965 Mustang GT is eigenlijk de lancering geweest van zijn era. Hij bouwde in opdracht van Ford een gewone burgerbak, de 350 GT, om tot een sportwagen die in diverse opzichten revolutionair was voor die tijd. Ook nu Carl Shelby overleden is draait het "merk" nog op volle toeren. Na het museum gedeelte gingen we de werkplaats in. Hier stonden 22 bruggen met op bijna elke brug wel een mustang die de modificatie aan het ondergaan was. Ook stonden er pickups die gepimpt werden. Het verschil met vroeger is dat tegenwoordig in de werkplaats alleen aftermarket conversions worden gedaan. Mensen die dus een standaard mustang kopen en later beslissen dat ze hem willen tunen brengen hem daarheen. De "af-fabriek" versie van de GT500 wordt nu gewoon onder licensing gebouwd in de ford fabriek. Vroeger was deed Shelby dit en er gingen dus hele vrachten auto's van de assembly line direct naar Shelby. Omdat ze in de jaren 90 de vraag niet meer aankonden hebben ze deze nieuwe "constructie" met Ford opgezet.
Na Shelby zijn we bij Sahara Cars, de lokale Dodge dealer langs gereden om even te kwijlen bij de mooie auto's en omdat ik een T-shirt van Dodge wilde. Toen we aankwamen werden we al snel opgemerkt door de verkoper en die nam ons mee naar binnen. Ik kocht een mooi shirt van de Dodge Ram pickups en Mel een heel gaaf shirt van de Dodge Challenger. Buiten stond haar droomauto al te wachten. Een paarsmetallic Dodge Challenger SRT die net opgehaald werd door de nieuwe eigenaar. Echt een super vette bak. Een pad verder stond mijn droomauto een zwarte verhoogde, verbreede Dodge RAM 1500 pickup met 5.7 liter v8 HEMI motor. Het paradepaardje van dodge momenteel was ook aanwezig en stond in de showroom. De Challenger Hellcat met een 6.1 liter v8 die maarliefst 707pk heeft. Met zo'n auto gaat het niet om de miles per gallon maar om de smiles per gallon zullen we maar zeggen.
Hierna zijn we naar de Gold & Silver Pawn Shop gereden, de shop die bekend is geworden van de TV show Pawnstars. Het winkeltje is eigenlijk best klein en naast allerlei bijzondere spullen verkochten ze er nu ook een hoop merchandise en het was duidelijk een soort toeristische attractie geworden. Jammer genoeg waren de hoofdrolspelers, Opa, Pa, zoon en Chumlee niet in de shop aanwezig, maar je kon op een soort apparaat wel een selfie maken met de mannen erbij dus hebben we dat maar gedaan. Toen zijn we over de strip terug gereden naar ons hotel. De strip is de straat waaraan de grote bekende hotels/casino's van las vegas zitten. In het hotel hebben we even gedouched en ons klaargemaakt voor een avondje uit in Vegas. Vervolgens zijn we met de shuttle bus naar het oude centrum van Vegas gegaan, genaamd Fremont street. De rit duurde een half uurtje en in Fremont street aangekomen werden we gelijk geconfronteerd met allerlei gekken die op een of andere manier op straat geld proberen te verdienen. Levende standbeelden, mannen in strings, vrouwen in strings en plakkers op de tepels, een dame die je met de zweep mocht slaan voor geld, je kon het zo gek niet bedenken of het stond er wel. We liepen door de langs de vele bars en casino's. Ook kwamen we langs Heart Attack Grill restaurant. Hier kun je 's wereld grootste hamburgers eten. Iedereen in het restaurant krijgt zo'n operatiepak aan en mensen die zwaarder zijn dan 350 pound kunnen hier gratis eten. Het is allemaal wel grappig en past bij Vegas maar niet gezond en verantwoord. We hadden nog niet gegeten en via Trip advisor had ik even snel een restaurant opgekocht waar je ook normaal kon eten en iets buiten Fremont street zaten we 10 minuten later in een klein tentje aan een soort grote tafel met andere stellen. Dit en de menukaart waren opzich een beetje vreemd. De serveerster legde uit dat alle gerechten to share waren, dus je kon gewoon wat dingen bestellen en dan samen delen. Toen het eten geserveerd werden en we de eerste happen hadden genomen waren we erg blij dat we dit hadden gevonden want het was enorm lekker. Uiteindelijk kon Mel niet eens meer een toetje hebben en dat is behoorlijk shocking. Hierna zijn we nog wat door Fremont street gelopen en bij diverse dingen gekeken waaronder 's werelds grootste goudklomp en bij een groot aquarium. Na een tijdje werden we het zat en hebben we de bus terug gepakt. Schuin tegenover ons hotel hebben we in Hard Rock cafe nog een afzakkertje genomen en daarna was het tijd om terug te lopen en naar bed te gaan. Het was inmiddels al 2.00 uur en we wilden morgen op tijd eruit.